ز شـادی بـه پــیـش جـهـان آفـریـن --- بـی آمـد بـه مـالــیـد رخ بـر زمــیـن
دســت بـر گـل بـرگ هـا کـش و بـر بـرگ هـا و هـر دو از هـم آن شــاخـه. ایـن چـه گـونـه اســت و آن چـه گـونـه؟
روی بـر شـیـشـه ی پــنـجـره گـذار و بـر کـنـاره ی آن، تـابــسـتـان و زمــسـتـان، شــب و نــیـمـه روز.
روی بـر زیـرو (زیـلـو و فـرش) گـذار و بـر کـاشــی و بـر چــمـن و بـر خـاک و بـر شـن هـای کــنـاره ی دریـا و بـر ســنـگ هـا و دســت بـر هـر یـک کـش. وبـر هـر یـک پـای بـه مال.
هـر چـه را آمـوخـتـی بـی مــیـانـه گـری انـدیــشـه ات، تــنـهـا از آزمـوده گـی حـواســت بـه نـویــس.
گلی چو روی تو گر در چمن به دست آید --- کمینه دیده ی «سعدیش» پیش خار کشم
گل هـای جـزیـره ات کـاغذ انـد کـه بـر آن هـا عــطـر فــشـانـده ای چـون ایـن خـوش بـو و چـون ایـن رنـگ هـا بـه ایـن دل انـگــیـزی؟ پــس دســت او را گــیـر و بـر آن هـا کــش تـا بـه راســتـی بـه دانـد کـه هــمـان گـل راســتـیـن بـر شــاخـه انـد.
پـس بـه ایـن جـا رســیـدی کـه بـایـد هـر چـه را از دســتـگـاه داده گــیـری و زیــسـت جـانـوری ات مـی گـیـری بـا درســتـی بـرای مـن بـه نـویــسـی. ایـن را بـا هــمـه ی زیـر و بـم هـای آن و بـا هـمـه ی آوا هـای نــیـک و بـد و بـوی هـای خـوش و نـاخـوش و رنــگ و هـا و مـره هـا و زبـری و نـرمـی آن هـا بـه نـویـس.
بـه بــیـن کـار تـو ســخـت اســت اگـر بـه خـواهـی بـی آفـریـنـی و هـزار سـال بـه پـایـد. مـردمـان و گـذر سـال هـا بـی بـهـانـه و بـی آن کـه بـاشـی و رای تـو را بـه خـواهــنـد بــسا از روی هـوس و از ســر گــتـرگـی کـار تـو را بـه فـرامـوشـی مـی فـرســتـنـد.
درس تـو آن اسـت کـه اگـر دیـدی بـاد در مــیـانـه ســبـزه زار هـا افـتـاده اســت نـه گـو «آن هـم چـون مـوج دریـا بـالا مـی رود و پـایــیـن مـی افــتـد.» چـون اگـر مـن دریـا را نـه دیـده بـاشــم از آن تــصـویـری نـه خـواهـم گـرفـت.
بـایـد بـه بــیـنـی چــشـم ات چـه مـی گـویـد نـه آن چـه در انـدیــشـه و در حـافــظـه داری از آزمـون هـا و آمـوخــتـه هـای خـودت یـا آن چـه از دیــگـران خـوانـده و شــنـیـده و گـرفــتـه ای.
پست‌ها
